Lieve lezers,

Daar ben ik weer. Thuis. Nederland.
Je zou denken: heerlijk, zo'n warme douche!
Wat fijn om mijn ouders weer te zien,
en (niet geheel onbelangrijk) geen latrines meer!!

Maar dat is niet zo. Begrijp me niet verkeerd!
Natuurlijk vind ik het heel fijn om mijn ouders weer te zien.
Natuurlijk is het fijn om weer warm te douchen
(al is dat met verbrande benen nog steeds geen pretje),
en natuurlijk is het fijn om niet meer die stank van de latrines te ruiken.

En toch had ik nog wel een weekje langer willen blijven!
We hebben zo veel gezien, we hebben zo veel gedaan.
Ik had zo graag méér willen zien, ik had zo graag méér willen doen.

Even een verslagje van mijn tweede week:
Aan het begin van de week, op maandag, zijn we op safari geweest.
Dit was erg gaaf!!
We moesten om half 7 opstaan en om kwart voor 7 zaten we in de busjes.
Ik heb levende zebra's gespot:)
En we zijn op hippo-jacht geweest nog vóór het ontbijt.
(hippo's zijn nijlpaarden)
Dit was geweldig omdat ik samen met Annouk, twee leiders en nog drie jongens
de bush-bush in was geslopen om de hippo's te zien.
De jongens waren in een boom geklommen en toen we ineens gekreun vanuit
het water hoorden wisten we niet hoe snel we weg moesten rennen.
Het was een leuke ervaring maar veel nijlpaard heb ik niet gezien... xD

Na het ontbijt gingen we naar Project Lwengo, waar we de rest van de week zouden blijven.
Lwengo is een gebied in Uganda waar wij onze handen uit de mouwen zouden gaan steken!
Maandag kwamen we hier aan, we overnachtten daar in een school.
Ik ben nog nooit ZO hartelijk welkom geheten:
tweehonderd zingende en dansende kindjes met een grote lach op hun gezicht,
leraren die ons vijfhonderd keer welkom heten
en vrijwilligers die hier al zaten, die blij met ons waren.

Op dinsdag begon onze werkweek:
Samen met mijn groepje ging ik op house-visits.
Dit hield in dat ik samen met een vrijwilliger bij twee huizen langs ging met een vragenlijst.
Op deze vragenlijst stonden vragen over de hygiëne in het huis, over hoe de keuken er uit zag, of de mensen getest zijn op HIV/aids, enz.

Eigenlijk moest ik langs drie huizen, maar na zo'n 10 minuten over glibberige wegen
in de brandende zon te hebben gewandeld kwamen we er achter
dat het tweede gezin niet thuis was en konden we weer een stuk terug lopen...

De vrijwilliger stelde allemaal vragen aan de families.
Dit deed hij, omdat de families geen Engels konden en mijn Ugandees niet zo best is.
(het enige wat ik kan is ‘Oliothe' of zo iets wat ‘hallo' betekend)
Hij vertelde mij de informatie en ik vulde hiermee de vragenlijst in.
Aan de hand van deze vragenlijst kunnen de mensen bij project Lwengo kijken
welk gezin er hard hulp nodig heeft en vooral wáár ze dan hulp bij nodig hebben.

's Middags gingen we sporten met de leerlingen van de school.
Dat was erg gezellig!
Samen met Rosanne en een groepje van zo'n 10 meisjes gingen we allemaal spelletjes doen.
Dit waren spelletjes als Annemaria Koekoek en Zakdoekje Leggen.

Op woensdag ochtend ben ik aan de slag gegaan met watertanks.
Watertanks zijn hier erg belangrijk omdat men vaak heel erg lang moet lopen voor water
en dit water is meestal ook van een ontzettend slechte kwaliteit.
Omdat het in Uganda ¾ van het jaar regent, biedt een watertank dus een goede oplossing:
deze vangt de regen op, mensen hoeven niet ver meer te lopen en regenwater is van betere kwaliteit. De watertank staat bij één gezin in de tuin, maar er hebben meerdere gezinnen voordeel aan.

's Middags gingen we naar een begrafenis.
De oma van een van de projectleiders van Lwengo was overleden.
De mevrouw was 105 jaar oud geworden.
De begrafenis was een aparte ervaring.
Sowieso alleen al omdat het op een totaal andere manier wordt gedaan dan in Nederland.
Het was gewoon in de achtertuin van de mevrouw en mensen zaten gewoon overal in het gras.
Er stond een klein podiumpje met vier banken er voor en alleen de menen die op de bankjes zaten luisterden naar wat er gespeecht werd. De rest van de mensen die aanwezig waren, kletsten gezellig wat met elkaar en sommigen waren zelfs aan het koken. Het waren er veel want hier geldt de regel ‘als je niet naar de begrafenis gaat komt ook niemand naar de jouwe'.

Terug bij de school heb ik gezellig gezongen met een aantal van de meisjes.
Met twee van hen begon ik ondertussen wel een speciale band te krijgen.
Agnes en Madinah.
Die middag kreeg ik een briefje van Madinah, waarin ze vroeg of ik haar ‘friend' wilde zijn.
De dag erna, donderdag, heb ik haar een briefje terug gestuurd: ‘I would love to be your friend.'

Donderdag was onze allerlaatste werkdag in Uganda.
's Ochtends ging ik samen met mijn kleine groepje een huis bouwen.
In de twee dagen er voor hadden al anderen uit onze groep er aan gewerkt
dus hij was na ons werk al aardig af.
Het huis bouwen was leuk: in de modder stampen, modder sjouwen en dan modder gooien.
Het was een gezellige ochtend maar wel inspannend en erg smerig.

's Middags was het dan zo ver:
dé wedstrijd Nederland-Uganda (voetbal)
Maar voor het zo ver was kregen we nog een afscheid van het schoolchoir.
Ze zongen een aantal liedjes en hierna gingen we op weg naar het veld.
Maar hier bleek dat we eerst netball gingen doen. Dit was een soort korfbal alleen dan met aparte regels.
Je zou denken dat wij, de Nederlanders, wel makkelijk zouden winnen met onze lengte,
maar dat viel vies tegen.
Na de eerste helft stonden we met 0-1 achter, MAAR!!
Tijdens de tweede helft gebeurde er iets waar ikzelf ontzettend trots op ben!!
Ik, de onsportiefste van de familie Verwimp, GOOIDE DE BAL DOOR DE BASKET!! :D
Hierdoor hadden we dus niet verloren!
Jammer genoeg ook niet gewonnen, want het bleef bij deze ene goal.
Maar desalniettemin ben ik ontzettend trots op wat er toen gebeurde, haha!

Hierna gingen ze dan eindelijk voetballen.
Ik zeg ‘ze' omdat ik zelf niet meedeed.
(wat ik al zei, ik ben niet echt sportief
en daarbij vond ik 20 minuten rondrennen in die zon al lang genoeg..)
Dus ik zat samen met wat Ugandese kindjes aan de zijkant van het veld
en heb foto's zitten maken.
Het was een gezellige en rustige middag.

Die avond hadden we ons afscheidsmaal.
Bij Lwengo is het dan traditie cadeaus te geven:
iets om te eten en iets om te drinken.
Het drinken was frisdrank.
Ik wist al wat het onderdeel ‘eten' zou zijn,
maar dat wist de rest nog niet waardoor de reacties nog leuker waren
toen er een (levende) geit naar binnen werd gebracht.

Toen we 's avonds bezig waren met eten (frietjes),
tikte Madinah, het meisje van dat briefje, op mijn schouder.
Ze stond er samen met haar vader en moeder en wilde mij aan hun voorstellen.
Haar ouders spraken (gelukkig) goed Engels :)
Ze zeiden dat ze blij waren mij te zien en dankbaar waren dat ik zo met Madinah omging.
Dit vond ik zo lief!!

Na de frietjes verplaatsten we ons met zijn allen naar het kampvuur voor het hoofdgerecht:
de geit.
Hij was inmiddels, buiten ons beeld, geslacht en (binnen ons beeld) ontveld.
We regen stukjes vlees aan de spies en hielden dit boven het vuur.
En het smaakte nog goed ook!! :D

Op vrijdag gingen we weer weg bij Lwengo.
Dit vond ik echt heel erg jammer.
Toen ik afscheid met Madinah en Agnes moest nemen kreeg ik stiekem wel tranen in mijn ogen.
Van Madinah kreeg ik een tweede brief en van Agnes kreeg ik een avocado.
Echt heel lief van ze!

Eenmaal bij Lwengo weg, gingen we in een stad dichtbij nog wat bij het zwembad hangen.
Was erg leuk om weer een beetje bij te komen.
Wel jammer dat de zon harder scheen dan dat ik door had,
en dat ik nu officieel voor mevrouw Kreeft door kan gaan.

Gisteren was een reisdag:
We hebben onze tenten 's ochtends in de regen opgeruimd en onze backpacks ingepakt.
Daarna vertrokken we van Masaka naar Entebbe, waar het vliegveld ligt.
Onderweg hadden we nog een stop op de evenaar om souvenirtjes te scoren.

's Avonds moesten we het vliegtuig in en we vertrokken om half 12 lokale tijd.
Nadat ik ‘the Tigger movie' het gezien (Tijgertjes Film - Winnie the Pooh),
ben ik gaan slapen.
We hadden wel veel last van turbulentie waar ik af en toe wakker van werd,
maar het vliegtuig is, 10 minuten eerder dan gepland, goed geland.

Eenmaal op Schiphol was ik toch wel blij om mijn ouders weer te zien.
Ik heb genoten van mijn croissant vandaag en zo meteen eet ik lekker beenham met friet en asperges (heeft opa vers meegebracht uit Limburg).
Maar alsnog wil ik over een aantal jaar weer terug.
Kijken hoe het is in Lwengo.
Kijken hoe het gaat bij de fornuizen en alles.

Maar eerst kijk ik nog maar even uit naar de reünie.
En naar de keer dat Kim ons op school komt bezoeken.
En naar het komende halfjaar, waarin ik nog zo'n 150 mensen moet gaan bereiken en aanzetten tot iets goeds voor Afrika (voor mijn subsidie).

Wat leuk dat jullie mij hebben gevolgd tijdens mijn reis.
En aan al mijn sponsors: bedankt!
Dankzij het geld dat jullie mij allemaal hebben gestuurd heb ik kunnen gaan,
en heb ik deze ontzettend mooie ervaring mogen meemaken!

Ik heb een toptijd gehad.
Ik heb veel geleerd en ik heb veel gezien.
Ik heb ontzettend veel leuke dingen gedaan en veel gelachen
(zoals tijdens de hippo-jacht)
Ik heb heel veel leuke, lieve en inspirerende mensen ontmoet.
En het belangrijkste: ik heb het gevoel dat ik echt iets heb kunnen betekenen.
En ook al was dat misschien maar voor een paar mensen, het zijn er al meer dan dat ik had kunnen helpen als ik NIET was gegaan. Daarbij komt dat ze met het sponsorgeld dat ik bij elkaar heb gebracht ook nog veel zinvolle dingen gaan doen.

Veel liefs,
Eveline